روزنامه شهروند در سرمقاله خود نوشت:

در پی اظهارات چندی پیش آقای رئیس‌جمهوری درباره اینترنت و فضای مجازی مبنی بر این‌که دیگر دوران تک‌صدایی گذشته است، برخی واکنش‌ها نسبت به این دیدگاه مطرح شد که درصدد اثبات خطرساز بودن فضای مجازی و در نتیجه و به‌نوعی در پی اثبات ضرورت مواجهه با آن بودند. اولین مورد مقاله‌ای بود که نویسنده با ارجاع به نتایج موتورهای جست‌وجو، نشان داده است که ایرانیان بیشترین عکس‌ها را درباره «دختر»، «زن» و برخی کلمات مستهجن جست‌وجو کرده‌اند و با شرح مطالبی درپی اثبات این است که کاربران اینترنت در ایران عموما در پی این موارد بوده و نویسنده طبعا نتیجه خود را نیز گرفته است.

نکته اصلی این است که وجود چنین نتایجی از کاربران اینترنت برای طرفداران آزادی اینترنت هم تأسف‌آور است، ولی ربطی میان آزادی اینترنت و بالا بودن جست‌وجوی این کلمات وجود ندارد. اینترنت نیست که چنین علاقه یا نیاز یا کنجکاوی‌ را ایجاد کرده، بلکه این موارد قبلا ایجاد شده و اکنون از طریق اینترنت خود را بروز می‌دهد و اگر اینترنت هم نباشد، به نحو دیگری انجام می‌شود. اتفاقا خوبی اینترنت در این است که توانسته وجود چنین نیازی را در جوانان ایرانی با عدد و رقم نشان دهد. با حذف اینترنت، مساله حل نمی‌شود، بلکه صورت‌مساله را پاک کرده‌ایم. بنابراین ابتدا باید پرسید که چه عواملی سبب وجود چنین علاقه یا نیازمندی شده و چرا جوانان یا کاربران ایرانی این کلمات را بیشتر جست‌وجو می‌کنند؟

برای پاسخ به این پرسش، نویسنده آن مقاله می‌توانست، مقایسه‌ای میان بیشترین کلمات جست‌وجو شده بر حسب کشورها کند تا ببیند چرا کاربران ایرانی در مقایسه با بسیاری از کشورهای دیگر در رتبه‌های بسیار بالا از حیث جست‌وجوی این کلمات هستند. خب شاید توجیهات عجیب و غریبی برای این تفاوت بیاورند. لذا پیشنهاد می‌کنم که تفاوت مذکور را براساس شهرهای ایران بسنجند و توضیح دهند که چرا برخی شهرهای مرکزی کشور که طبعا سنتی‌تر هم هستند، در رأس این جست‌وجوها قرار می‌گیرند. پاسخ روشن است. هرچه محدودیت‌های بیرونی بیشتر باشد و انسان بر حسب انتخاب خودش عمل نکرده باشد، علاقه به موارد ممنوعه بیشتر و بیشتر می‌شود.

اتفاقا این تفاوت در سال‌های اولیه اینترنت در ایران بیشتر از امروز بود و هرچه جلوتر می‌رویم، حساسیت درباره این کلمات و موضوعات کمتر می‌شود و تنها با ایجاد محدودیت است که مجددا با دستان خودمان دچار مشکلی می‌شویم که از آن نگرانیم. دیگر واکنش از سوی یکی از مسئولان محترم بود با این مضمون که «اگر می‌گوییم جوانان ما مورد اعتمادند و خودشان به خوبی همه‌چیز را می‌فهمند، پس با این استدلال چرا با موادمخدر مقابله می‌کنیم؟ با چنین استدلالی باید پخش و استفاده از موادمخدر را نیز آزاد بگذاریم.» به نظر می‌رسد بحث درباره این منطق ضروری است.

اول این‌که فرض کنیم همین امروز استفاده از موادمخدر آزاد باشد، در این صورت آیا جوانان مملکت بیش از این که هست، به سوی استعمال آن خواهند رفت؟ این نظریه مورد سوال جدی است. مگر کسانی که مواد نمی‌کشند، به دلیل غیرقانونی بودن آن است؟ چه کسی مواد می‌خواهد و پیدا نمی‌کند؟ اتفاقا برخی معتقدند که علت افزایش مصرف موادمخدر، غیرقانونی بودن آن است که سودش برای قاچاقچیان است.

گرد آوری: گروه سایت تشابه

http://tashaboh.com