بعضی از خیابان های تهران به عبور و مرور ماشین های گران قیمت و خاص مشهورند ، اگر گذرمان به این خیابان ها بیفتد جوانانی را می بینیم که سوار بر ماشین های خاص خود ویراژ می دهند و تلاش می کنند با سبقت گرفتن های دیوانه وار روی همدیگر را کم کنند .

نکته ای توجه بنده را در این رقابت رو کم کنی به خود جلب کرده ، اشخاص ثالثی است که در این خودروها حضور دارند ، دوست راننده مشغول گاز دادن است، این دوستان هم چنان با غرور به بقیه سرنشینان خودروهای پایین تر نگاه می کنند که گویی افتخاری نصیبشان شده که در خواب هم نمی دیده اند.

بسیاری از ما نه تنها به داشته های خودمان مغروریم و می نازیم که به داشته های دوستان و آشنایانمان هم می بالیم، و کسانی را برای رفاقت و معاشرت انتخاب می کنیم که وقتی در خیابان با آن ها می چرخیم احساس غرور کنیم.

بسیاری از ما وقتی قصد ازدواج داریم سعی می کنیم بگردیم و یک شخص زیبا و پولدار پیدا کنیم و با خودمان می گوییم کسی باشد که همه با حسرت به او نگاه کنند طوری که ما احساس غرور کنیم.

و فکر می کنیم این مسائل باعث عزت و آبروی ما می شود ، یادمان می رود اگر دوست من مالی هم دارد منزل یا ماشین خیلی گران قیمتی دارد این ها باعث نمی شود که ما عزیز شویم .

عده ای از ما معاشرت با افراد لاقید و لائیک را نشانه فرهنگ می دانیم، حس می کنیم کسی که خیلی آزاد است و قید و بندی برای خود قائل نیست یک قدم جلوتر از بقیه است و همنشین شدن با این افراد را مایه پیشرفت می دانیم و به عواقب این رفاقت ها و نشستن و بر خواستن ها هرگز فکر نمی کنیم.

خانواده ای را می شناختم که هم سفرهای زیادی به اروپا و آمریکا داشتند و هم مهمان های زیادی از اروپا و آمریکا برایشان می آمد،پدر و مادر این خانواده اجازه رفاقت و معاشرت با همسایگان و اقوام را به بچه های خود نمی دادند که مبادا شأنشان پایین بیاید، و توجیهشان این بود که شرایط زندگیشان به گونه ای است که با انسان های سطح بالای اروپایی و آمریکایی نشست و برخواست دارند و ارتباط با دیگران باعث می شود سطحشان پایین بیاید.

در این مواقع است که این آیه نورانی قرآن کریم در ذهنمان تداعی می شود که فرمود: «الَّذِینَ یَتَّخِذُونَ الْكَافِرِینَ أَوْلِیَاء مِن دُونِ الْمُۆْمِنِینَ أَیَبْتَغُونَ عِندَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ العِزَّةَ لِلّهِ جَمِیعًا »(سوره نساء آیه 139)؛ کسانی که به جای مۆمنان کافران را به دوستی بر می گزینند، آیا عزت و، توانایی را نزد آنان می جویند، در حالی که عزت به تمامی از آن خداست ؟

هر وقت دیدیم که داریم برای دیگران کرنش می کنیم ، هر وقت از چیزهایی که نداریم احساس ضعف و خود کم بینی می کنیم ، اگر سردرگمیم و برای خود ارزشی قائل نیستیم و اگر می خواهیم عزیز و مهم باشیم ، یک راه بیشتر ندارد باید به سرچشمه برگشت باید همه را از خداوند متعال خواست و در جهت جلب رضایتش بکوشیم و بیایم آن عزیز بی همتا را جانشین همه نداشتن هایمان بکنیم

 
 می فرماید : «عزت به تمامی نزد خداست » نه نزد دوستان پورشه سواری که با آن ها دور افتخار بزنیم و نه مهمانان خارجی و مسافرت های خارج از کشور .

قرآن كریم عزت را از آن خدا دانسته و بیان می دارد هر كس طالب عزت است باید از خدا بخواهد از جمله می فرماید: « مَن كَانَ یُرِیدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِیعًا »؛(فاطر 10) هر كس عزت می خواهد، عزت یكسره از آن خداست.» پس هیچ موجودی نیست كه خودش بالذات عزت داشته باشد که تازه ما بخواهیم عزت را از آن شخص یا شئ خاص بگیریم.

اگر ما به دنبال عزتیم باید یادمان باشد که عزت از آن خداست و بس و به جای رفاقت با کسانی که نه خدا را قبول دارند و نه اوامرش را ،بیاییم و با منشأ همه عزت و آبروها و دارایی ها رفاقت کنیم ، بیایم به خداوند عزیز نزدیک شویم و این رفاقت هزینه ای نمی خواهد مگر اطاعت و بندگی که راهی است برای ارتباط با عزیز بی همتا، امام علی(علیه السلام) در این باره فرموده اند: «هر كه اطاعت خدا كند، عزت یابد و قوی شود.» (سیری در تربیت اسلامی، ص 221)

اینکه تصور ما عوض شده و فکر می کنیم اطاعت از امر خدا و رعایت دستورات الهی  باعث می شود که به اصطلاح بعضی جوانان ما بی کلاس و امل به نظر برسیم این ها همه ناشی از غفلت است این همه آدم متدین، محجبه هستند که هم  از نظر معنوی در جایگاه والایی هستند هم از نظر اقتصادی و اجتماعی ، و چه بسا بسیاری از آنها هستند که اگر بخواهند می توانند بهترین خانه و بهترین ماشین را داشته باشند اما کوچکترین ارزشی برای ظواهر دنیوی قائل نیستند.

و این غفلت هاست که باعث می شود ما به جای تواضع در برابر خداوند در مقابل بندگان او زانو بزنیم ، برایشان چاپلوسی کنیم تا بتوانیم با داشته هایشان جای نداشته های خود را  پر کنیم و عقده هایمان را فریاد بزنیم .
عده ای از ما معاشرت با افراد لاقید و لائیک را نشانه فرهنگ می دانیم، حس می کنیم کسی که خیلی آزاد است و قید و بندی برای خود قائل نیست یک قدم جلوتر از بقیه است و همنشین شدن با این افراد را مایه پیشرفت می دانیم و به عواقب این رفاقت ها و نشستن و بر خواستن ها هرگز فکر نمی کنیم

امام حسین علیه السلام در دعای عرفه می فرمایند: « تمام عزت و بلندمرتبگی از آن خداست و هر كه خدا را دوست بدارد، عزیز و گرنه ضعیف خواهد بود.»

عزت نفس، انسان را استوار و شكست ناپذیر می سازد و هیچ چیزی مانند ذلت انسان را به تباهی نمی كشاند. ریشه بسیاری از تبهكاری ها در خواری نفس است. از این رو، بهترین راه اصلاح فرد و جامعه، عزت بخشی و عزت آفرینی است. امام صادق(علیه السلام) می فرماید: «هیچ كس به خوی ناپسند و زشت تكبر مبتلا نمی شود، مگر به سبب خواری و ذلتی كه در درون خود احساس می كند.( تفسیر نمونه، ج18، ص489)

 
سخن آخر

هر وقت دیدیم که داریم برای دیگران کرنش می کنیم ، هر وقت از چیزهایی که نداریم احساس ضعف و خود کم بینی کردیم، اگر سردرگمیم و برای خود ارزشی قائل نیستیم و اگر می خواهیم عزیز و مهم باشیم، یک راه بیشتر ندارد باید به سرچشمه برگردیم باید همه را از خداوند متعال خواست و در جهت جلب رضایتش بکوشیم و بیایم آن عزیز بی همتا را جانشین همه نداشتن هایمان بکنیم.

تبیان